Hapax Legomena I: Nostalgia, reż. Hollis Frampton, 1971, 38 min.

Nostalgia wpisuje się w nurt filmu strukturalnego. Dotyczy przedstawienia fotograficznego jak również procesu jego odczytania i pamięci. W warstwie wizualnej filmu obserwujemy zdjęcia, które kolejno położone na palniku płoną na oczach widza. Towarzyszy jej stylizowana na autobiograficzną opowieść, odczytywana przez Michaela Snowa. Kiedy narrator przywołuje historie związane z poszczególnymi zdjęciami, widz orientuje się, że opowieść zza kadru nie opisuje zdjęcia, które jest aktualnie prezentowane w kadrze, a dotyczy następującego po nim obrazu. Nostalgia podejmuje w ten sposób zagadnienie kształtowania obrazu w wyobraźni, która nieustannie jest zderzana ze zdjęciem, które pojawia się w kadrze w kolejnej sekwencji. Czy jesteśmy w stanie zapamiętać opowieść, która była opowiadana przed ukazaniem obrazu? Jak długo jesteśmy w stanie zachować w pamięci historię? Praca skłania do zadania pytań o naturę percepcji.

Opis na podstawie Vera Dika, Recycled Culture in Contemporary Art and Film: The Uses of Nostalgia, Cambridge University Press, New York 2003.