Ogień nie do ugaszenia (Nicht löschbares Feuer), Harun Farocki, 1969, 25 min.

“W Nicht löschbares Feuer (Ogniu nie do ugaszenia, 1969), jednym z pierwszych filmów reżysera, zrealizowanym zaraz po opuszczeniu szkoły filmowej, autor mówi jeszcze wprost, w swoim imieniu. Ogień wpisywany jest w tradycję gatunku agit-prop (łączącego agitację i propagandę), mającego swoje korzenie w radzieckim konstruktywizmie porewolucyjnym. Narracja jest jednak równie minimalistyczna, poddana rygorowi poszukiwania odpowiedniej metafory wizualnej dla zjawiska, które jest nie do pokazania – bo jak pokazać temperaturę napalmu i ból, jakiego doświadcza poparzona nim osoba? To film, który wpisuje się w pokoleniowe doświadczenie Farockiego – rewolucji 1968 roku i perspektywy młodych Niemców zmęczonych dobrobytem cudu gospodarczego za cenę milczenia o nazistowskiej przeszłości i rzeczywistości kapitalizmu”.

Iwona Kurz, „Rzeczywistość musi się zacząć”. Kino Haruna Farockiego jako narzędzie krytyki obrazów kształtujących zbiorową świadomość wizualną, w: Historie filmu awangardowego, pod red. Ł. Rondudy, G. Sitek, Fundacja Okonakino, Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, korporacja ha!art, Warszawa-Kraków 2020, s. 343.