Five Easy Pieces, Yvonne Rainer
Hand Movie, reż. Yvonne Rainer, 1966, 6 min.
Volleyball (Foot Film), reż. Yvonne Rainer, 1967, 10 min.
Rhode Island Red, reż. Yvonne Rainer, 1968, 10 min.
Trio Film, reż. Yvonne Rainer, 1968, 13 min.
Line, reż. Yvonne Rainer, 1969, 10 min.
Pięć krótkich filmów Yvonne Rainer nakręciła w latach 1966-1969. Są to eksperymenty poprzedzające przeobrażenie artystki z choreografki w twórczynię pełnometrażowych, narracyjnych filmów, które realizowała w latach 70. Pokazywała je początkowo przyjaciołom i były wykorzystywane jako elementy w multimedialnych przedstawieniach. Praca Line była pokazywana szerokiej publiczności w 1969 roku, kiedy Hollis Frampton i Michael Snow włączyli ją do programu Paula Cooper Gallery.
„W tańcu i wczesnych spektaklach Rainer widać wyraźnie wpływy panujących w latach 60. doktryn, w szczególności estetyki minimalizmu i idei performance'u Johna Cage'a. W swoich przedstawieniach wykorzystywała krótkie, »minimalistyczne« filmy, które dominowały również w ówczesnych happeningach, nowym teatrze, kinie rozszerzonym i konceptualnej sztuce. Początkowo chciała wyeliminować ludzki pierwiastek z układu tanecznego, podkreślając przedmiotową wartość tancerza. W minimalizmie odnalazła antidotum na ekspresyjność i „dramatyzm" tańca nowoczesnego, i zaadaptowała nowe idee do »słownika« tańca. Jej koncepcja »everyday body« (codziennego ciała), była alternatywą dla „performing body« (kreowanego ciała), a zwyczajność ruchów »neutralnego wykonawcy« stała w zupełnej sprzeczności z wirtuozerią. Postulat braku kontaktu (także wzrokowego) tancerza z publicznością, był jednym z bardziej radykalnych koncepcji Rainer, które zawarła w manifeście NO (Nie) z 1965 roku” – pisze Urszula Tes.
Opis na podstawie Carrie Lambert, Other Solutions, “Art Journal” 2004, vol. 63, s. 48-61 i Urszula Tes, Maya Deren wśród artystek awangardowych: Shirley Clarke i Yvonne Rainer, w: Reżyserki kina. Tradycja i współczesność, pod red. Małgorzaty Radkiewicz, Rabid, Kraków 2005, s. 179-191.