Filmoterapia z Sensem

Czy filmy mogą leczyć? Wierzymy, że tak! Według najnowszych badań naukowych seans w kinie może mieć siłę terapeutyczną. „Filmoterapia z Sensem” to wybór filmów, które dotykają najbardziej „życiowych” i psychologicznych tematów. Ważnym celem cyklu jest pokazanie, że film możemy potraktować jako narzędzie pracy z własnymi emocjami. Każdy z proponowanych tytułów świetnie nadaje się do projekcji połączonej z dyskusją z psychologiem lub ekspertem w temacie poruszanym przez film.

cała przyjemność po stronie kobiet

#Female pleasure, reż. Barbara Miller, Szwajcaria/Niemcy 2018, 97 min

Czego pragnie kobieta? Kim jest kobieta? – to jedne z najczęściej dyskutowanych tematów we współczesnej kulturze. Jednak odpowiedź jest o tyle paradoksalna, że w zdecydowanej większości udzielają jej mężczyźni. Dlatego też wciąż istnieje przyzwolenie na kulturę gwałtu, podrzędność kobiet w strukturach władzy największych religii, przekonanie o obsceniczności wizerunku waginy w przestrzeni publicznej (wobec całkowitej neutralności penisa) czy instytucję obrzezania kobiet. Na całym świecie miliony kobiet są wciąż okaleczane, gwałcone, molestowane czy karane, bo to mężczyźni decydują w ich imieniu. Dlatego reżyserka oddaje głos kobietom.

Rokudenashiko, japońska artystka, staje przed sądem za wydruki 3D swojej waginy. Deborah Feldman, ucieka wraz ze swoim synem z ortodoksyjnej społeczności chasydów na Brooklinie, by móc decydować o swoim losie. Leyla Hussein prowadzi w Londynie warsztaty dla sudańskich kobiet, by uświadomić im piekło, na jakie skazują swoje córki. Doris Wagner opowiada o molestowaniu przez księdza. Vithika Yadov uświadamia młodych Hindusów o kobiecej przyjemności seksualnej. Te kobiety wypowiedziały posłuszeństwo patriarchatowi.

anders, ja i jego 23 inne kobiety

Anders, jag och hans 23 andra kvinnor, reż. Nahid Persson, Szwecja/Norwegia/Finlandia 2018, 90 min

Historia szwedzkiej reżyserki irańskiego pochodzenia, która odkrywa, że jej nowy partner, poznany w serwisie randkowym, jest w związku z 23 innymi kobietami. Opowieść, pomimo pozorów typowej narracji o Casanovie, wielokrotnie sprowadza widza na manowce. Film jest zgrabną metaforą tego, jak współczesne randkowanie w sieci zderza się ze staroświecką ideą miłości romantycznej.

rosyjska szkoła uwodzenia

School of Seduction, reż. Alina Rudnitskaya, Dania 2018, 93 min

Z perspektywy Zachodu, Rosja uchodzi za królestwo patriarchatu. Co 40 minut umiera tu pobita kobieta, zgłoszona po raz pierwszy przemoc domowa nie jest karana, a kobiety mają ograniczony dostęp do ponad 450 zawodów. Jednak i tak w corocznym wystąpieniu z okazji Dnia Kobiet prezydent Władimir Putin zapewnia je o swojej miłości i szacunku. Bohaterki filmu mogą liczyć również na „dobre słowo” od psychologa prowadzącego kurs „Jak uwieść bogatego mężczyznę”. Dowiadują się tam, jak się zachowywać, jak się ubierać czy jak pieścić partnera, a wszystko to, by znaleźć męża i spłodzić dla matuszki Rosiji przynajmniej trójkę dzieci. Takie jest zadanie prawdziwej kobiety.

Uczestniczki trafiają na kurs z różnych powodów. Lida tkwi w związku z żonatym mężczyzną, Vika przeżywa kryzys małżeński i chciałaby ożywić związek, zaś Diana szuka majętnego partnera, który zapewni jej i małemu synkowi komfortowe życie. Każda z nich czuje się niekompletna i szuka wsparcia w dostępnych modelach kultury. Śledzimy ich losy w trakcie i kilka lat po zakończeniu kursu.

zniknięcie mojej matki

The Disappearance Of My Mother, reż. Beniamino Barrese, Włochy/USA 2018, 95 min

Benedetta Barzini to legendarna włoska model - ka, okrzyknięta w 1966 roku przez amerykański „Harper’s Bazaar” jedną ze 100 najpiękniej - szych kobiet świata. Była fotografowana przez Irvinga Penna i Richarda Avedona oraz związa - na z Fabryką Andy’ego Warhola. W 1965 roku jej twarz zdobiła pierwszą okładkę włoskiego „Vogue’a”. W 1973 roku rosnący niesmak do świata mody sprawił, że postanowiła go opuścić, aby promować feminizm i radykalną lewicę (wstąpiła do Partii Komunistycznej) oraz publicznie krytykować mizoginię przemysłu modowego. W końcu Barzini postanowiła… zniknąć i zamieszkać na bezludnej wyspie. Zaniepokojony postawą 75-letniej matki syn zdecydował się nakręcić film z jej udziałem.

ludowa republika pożądania

People's Republic of Desire, reż. Hao Wu, Chiny, Stany Zjednoczone 2018, 95 min

W Nowym Wspaniałym Świecie nie trzeba instalować kamer w prywatnych domach. Ponad milion obywateli Chińskiej Republiki Ludowej zasiada codziennie przed kamerką swojego komputera, włącza platformę YY.com i poprzez streaming online pokazuje setkom milionów innych, jak śpiewa, tańczy lub opowiada dowcipy. Talent nie jest konieczny, by zyskać fanów i zarobić gigantyczne pieniądze. Najpopularniejsi streamerzy mogą liczyć na sponsoring dużych agencyjnych bossów, a także udział w konkursach. Fani inwestują nierzadko oszczędności życia w swoich internetowych idoli, aby poczuć, że mają udział w czymś większym od nich samych. Shan Men i Wielki Li , gwiazdy YY.com, mają dziś miliony na koncie, a żyli w skrajnej biedzie, gdy zaczynali swoje internetowe kariery. Film jest opowieścią o wyjątkowym zjawisku, w którym odbijają się paradoksy współczesnych Chin i konsekwencje internetowej popularności. O uniwersalnej naturze pragnienia i „suplementach”, które podtyka nam wirtualny świat, by je zaspokoić.

singielki

Singled Out, reż. Ariadna Relea, Mariona Guiu, Hiszpania/Turcja 2017, 80 min

Bratnia dusza, partner, chłopak, mąż – każda z bohaterek inaczej definiuje przedmiot swoich poszukiwań, ale nie może go znaleźć. Pochodzą z różnych krajów (Szanghaj, Melbourne, Barcelona i Stambuł), skończyły 30 lat, są wykształcone i atrakcyjne, ale pomimo regularnego korzystania z serwisów randkowych i innych bardziej tradycyjnych form kojarzenia par, nie są w stanie zbudować długotrwałej relacji. Czy są same temu winne czy też winą obarcza je społeczeństwo? Dlaczego nie mogą znaleźć partnera, a może dlaczego w ogóle muszą go szukać? Czy szukają mężczyzny, który jeszcze nie istnieje, czy też to mężczyźni poszukują kobiet, które już przestały istnieć?

Reżyserki filmu wyruszają w drogę, by przyjrzeć się współczesnym singielkom. W ciągu czterech lat śledzą ich losy, wpisując w kontekst różnorodnych systemów, ale też próbując umocować je w ponadnarodowych przemianach społecznych. Indywidualne cechy, oczekiwania, demografia, wykształcenie, emancypacja, feminizm, opresyjność państwa, wiek, kryzys męskości – te i inne czynniki dekonstruują koncepcję wielkiej romantycznej miłości na całe życie. Ale czy ktoś jeszcze wierzy w księcia na białym koniu?

alfabet

Alphabet, reż. Erwin Wagenhofer, Austria 2013, 113 min

98% dzieci po urodzeniu ma wysokie IQ, ale po ukończeniu szkoły zaledwie 2% z nich osiąga takie same wyniki. Wszystkiemu winna jest przesadnie ustandaryzowana edukacja oparta na współzawodnictwie i wymiernych ocenach, która zabija dziecięcą kreatywność i wyobraźnię, ucząc szablonowego sposobu myślenia. Nowy film Erwina Wagenhofera, twórcy Nakarmimy świat i Zaróbmy jeszcze więcej.

"Alfabet" pokazuje, w jaki sposób współczesny system edukacji determinuje nasz sposób patrzenia na świat i kształtuje naszą osobowość. Dolina Śmierci jest w filmie metaforą. W tym najbardziej gorącym miejscu na świecie nie rośnie nic, bo deszcz praktycznie tu nie pada. Gdy jednak w 2005 roku spadło go kilka centymetrów, w Dolinie pojawiły się kwiaty. Podobnie jest z ludzkim umysłem, który w sprzyjających warunkach również może rozkwitnąć. Jednak Sir Ken Robinson, ekspert od spraw edukacji, otwarcie przyznaje, że współczesny świat w sposób systematyczny niszczy potencjał wyobraźni zarówno w dzieciach, jak i w dorosłych. Obserwujemy, jak wygląda ten proces na świecie. Yang Dongping, profesor z pekińskiego Institute of Technology, narzeka na coraz silniejsze traktowanie edukacji w Chinach w kategoriach rynkowych, co wciąga dzieci w niebezpieczną spiralę współzawodnictwa. Z drugiej strony niemiecki specjalista w tej dziedzinie – Andreas Schleicher dostrzega zalety wprowadzenia międzynarodowych standardów w zakresie testów, bo dają one równe szanse dzieciom. Tego typu rozwiązanie krytykuje jednak niemiecki badacz mózgu Gerald Hüther, a także francuski kreatywny edukator dzieci Arno Stern, którego syn André nigdy nie chodził do szkoły, a świetnie daje sobie dziś radę, jak również Pablo Pineda Ferrer, znany z filmu "Ja też!" pierwszy student z syndromem Downa, któremu udało się ukończyć uniwersytet.

szwedzka teoria miłości

The Swedish Theory of Love, reż. Erik Gandini, Szwecja 2015, 76 min

Szwedki są dziś największą grupą wśród klientek banków nasienia, zaś jeden na czterech Szwedów umiera samotnie. Wydaje się, że państwo zapewnia Szwedom wszystko oprócz… umiejętności bycia z innymi ludźmi. Erik Gandini, autor filmu „Wideokracja” (Nagroda Millennium w Konkursie Głównym 7. edycji festiwalu Millennium Docs Against Gravity), zastanawia się, czy ceną za wolność nie jest samotność. Jak żyje się w kraju, który od początku lat 70. realizuje wizję wolnych, równych ludzi, pozbawionych więzów zależności ekonomicznej?

Jeśli Szwecja nie jest krainą powszechnego szczęścia, to gdzie go szukać? Gandini odwiedza z kamerą szwedzkiego lekarza, który czuje się spełniony, pracując w Etiopii. Rozmawia z grupą młodych ludzi żyjących w komunie, aby doświadczyć bliskości. W końcu prosi o wskazówki samego profesora Zygmunta Baumana. - To nieprawda, że szczęście oznacza życie wolne od problemów – odpowiada mu w filmie polski socjolog, zmarły w styczniu br.

„Szwedzka teoria miłości” zdobyła Nagrodę Sieci Kin Studyjnych i Lokalnych podczas 13. Millennium Docs Against Gravity FF oraz zwyciężyła w plebiscycie publiczności bydgoskiego aneksu festiwalu.

nie opuszczaj mnie

My Love, Don’t Cross That River, reż. Jin Mo-young, Korea Południowa 2013, 86 min

98-letni Jo Byeong-man i 89-letnia Kang Kye-yeol są małżeństwem od 76 lat. Mieszkają w górskiej wiosce Hoengseong w prowincji Gangwon w Korei Południowej. Spłodzili razem dwanaścioro dzieci, pogrzebali szóstkę z nich, ale ich relacja wciąż pełna jest młodzieńczej radości i czułości. Bliźniaczo podobne stroje, które noszą, codzienne żarciki, jakimi się raczą, ale przede wszystkim ogromna miłość uczyniły z nich bohaterów koreańskiej telewizji, a powstały w konsekwencji film pełnometrażowy stał się największym sukcesem komercyjnym w historii południowokoreańskiego kina dokumentalnego. Głównym wątkiem tej historii jest miłość starszych ludzi, zaś osnową - zmienne pory roku i dostosowane do nich czynności gospodarskie. Grabienie liści, odśnieżanie podwórka, zbieranie chrustu na opał, przygotowywanie posiłków z dostępnych produktów – zajęcia powtarzane od lat, z roku na rok stają się coraz powolniejsze i trudniejsze do wykonania. Z miesiąca na miesiąc Jo Byeong-man słabnie coraz bardziej, a jego ukochana żona nie może mu pomóc. Reżyser towarzyszy parze przez 15 miesięcy, dokumentując codzienne rytuały, gdyż tylko to może zrobić wobec zbliżającego się pożegnania, wyznania miłości i bezsiły. W swoim filmie nie zadaje pytania o granice medium i możliwości filmowego obrazowania śmierci. Obserwuje swoich bohaterów z pewnego dystansu, tak by najbardziej intymna i osobista przestrzeń pozostała tylko dla nich. I pomimo że wszystko tu jest realne, postaci, zdarzenia, bezradność i ból, ta historia wykracza poza współczesność i przenosi się w wieczny bezczas mitu.

w tenisie love znaczy zero

Love Means Zero, reż. Jason Kohn, USA 2017, 90 min

Nick Bollettieri stworzył szkołę tenisową dla dzieci gwarantując sobie zyski z przyszłych sukcesów swoich podopiecznych. Treningi od godziny 6 rano do godziny 9 wieczorem. Bolletteri to szczególny przykład narcyza – nie jest w stanie przypomnieć sobie imion swoich ośmiu żon, o własnych wychowankach mówi jak chłopak z ferajny, a o posiadanych dziełach sztuki: mój Andre (Agassi) lub moja Serena (Williams).

Nie chcielibyśmy mieć go za wroga ani za przyjaciela. Zgodził się wziąć udział w filmie, aby zapewnić sobie sławę na wieki, choć jego szkoła przypominała więzienie, a problemy z psychiką przyszłych mistrzów i mistrzyń znane były wszystkim. Film pokazuje studium jego tyranii, ubarwione dramatycznymi, komediowymi i groteskowymi sytuacjami. Pojedynek podopiecznych, Agassi-Courier oglądany przez tyrana przypomina starcie Mozarta z Salierim. Po nagłym zerwaniu z Agassim, Bolletteri związuje się z Borisem Beckerem, któremu doradza jak wygrać ze swoim byłym podopiecznym. Film ma świetną dramaturgię a fragmenty meczów Agassiego z komentarzem Bolletieriego tworzą kaskadę zabawnych suspensów. Agassi odmówił wzięcia udziału w filmie, ale jego trener z wielką swadą opowiada o wspaniałej zwycięskiej przeszłości i uważa, że ostateczna rezygnacja z jego usług była najgorszą decyzją w życiu jego wychowanka.