AKADEMIA FILMU DOKUMENTALNEGO UW | Akademia Dokumentalna

AKADEMIA FILMU DOKUMENTALNEGO

przedmiot ogólnouniwersytecki na Uniwersytecie Warszawskim
semestr zimowy 2016/2017

Przejdź do rejestracji w systemie USOS

INFORMACJE OGÓLNE:

Miejsce i czas projekcji: Kino Luna / środa 16.00-19.00
Zajęcia rozpoczynają się 12 października!
9 i 30 listopada zajęcia nie odbędą się

Liczba ECTS: 6

Karnet: Studenci, chcący uczestniczyć w zajęciach i uzyskać z nich zaliczenie, zobowiązani są do wykupienia semestralnego karnetu, którego cena wynosi 150 zł. KARNETY MOŻNA BĘDZIE ZAKUPIĆ OD 26 WRZEŚNIA DO 10 PAŹDZIERNIKA W KASIE KINA LUNA. WSZYSTKICH, KTÓRZY NIE ZDĄŻYLI SIĘ ZAPISAĆ NA ZAJĘCIA PROSIMY O KONTAKT 11 PAŹDZIERNIKA.

Prowadząca:
Kaja Klimek - dziennikarstwo i komunikacja społeczna, porównawcze studia cywilizacji - Uniwersytet Jagielloński,
freelancerka - tłumaczka i publicystka.

Koordynatorka:
Paulina Jeziorek (Akademia Dokumentalna)
kontakt w sprawach organizacyjnych: paulina@againstgravity.pl

WARUNKI ZALICZENIA:

1. OBECNOŚĆ:

Wymagana jest obecność na więcej niż połowie zajęć. Dopuszczalne są DWIE NIEOBECNOŚCI. W przypadku każdej kolejnej - niezależnie od tego, czy jest usprawiedliwiona czy nie - należy napisać recenzję wybranego filmu, na którego projekcji się było (innego niż wybrane do prac zaliczeniowych). W tej pracy liczy się opinia, a nie powszechnie dostępne dane na temat filmu, jego twórców, przebiegu ukazanej sytuacji. Recenzja może być krótszą formą odpowiedzi na pytanie zadane w czasie zajęć.

Objętość: maksymalnie 3000 znaków. Termin nadsyłania: ostatnie zajęcia w semestrze.

UWAGA: To Uczestniczka i Uczestnik zajęć powinni wiedzieć, na których zajęciach ich nie było i jaki film opuścili. Również kontrolowanie ilości nieobecności leży po Waszej stronie.

2. PRACE ZALICZENIOWE

Warunkiem zaliczenia zajęć poza obecnością będzie przygotowanie dwóch następujących prac zaliczeniowych:

- praca pisemna

- materiał video

Jak się do tego zabrać? Każdemu prezentowanemu w ramach zajęć filmowi będzie towarzyszyło pytanie dotyczące czy to treści poruszanych w filmie, czy jego formy estetycznej, ale również szerszego kontekstu społecznego, kulturowego czy politycznego, w który film się wpisuje. Uczestniczka i Uczestnik zajęć wybierają zatem dwa filmy prezentowane w ramach Akademii i przygotowują odpowiedzi na dotyczące ich pytania postawione w czasie dyskusji po owych filmach - jedną w postaci pracy pisemnej, drugą - materiału video. Pytania po zajęciach pojawią się na stronie Akademii - obok filmu, którego dotyczą.

Wymagania dotyczące prac:

1. PRACA PISEMNA:

Maksymalnie 6000 znaków. Forma to esej, czyli wypowiedź pisemna prezentująca opinię autora, jego przemyślenia i poglądy na dany temat - ale jego ujęcie już zależy od samej Autorki i Autora. Mile widziane są rzecz jasna odwołania do innych tekstów, ale z wyraźnym tego zaznaczeniem.

2. MATERIAŁ VIDEO:

Maksymalnie 3 minuty, popularny format video (mpeg, vlc, mp4 avi) wysłane poprzez Google Drive, Dropbox, Wetransfer. Podejście krytyczno-filmowe i eseistyczne. Co to oznacza? Autorka i Autor prezentują swoje poglądy i przemyślenia, dowodzą krytycznego myślenia o filmie i jego kontekście. Forma - właściwie dowolna - od wypowiedzi bezpośrednio do kamery (uwaga: przemyślanej i wypowiedzianej, a nie odczytanej!), przez formy video-eseistyczne (zmontowane materiały wizualne i komentarz autorki autora), po... No właśnie. Granicą jest Wasza inwencja twórcza.

Charakter samych pytań towarzyszących filmom wskaże, że zarówno w pierwszym jak i drugim przypadku możliwości i form wyrazu będzie wiele. Liczy się przede wszystkim inwencja twórcza, własne przemyślenia i pomysły, i kreatywność Autorki i Autora.

TERMIN NADSYŁANIA PRAC:

UWAGA! Gotowe prace należy wysłać prowadzącej zajęcia w ciągu DWÓCH TYGODNI po projekcji danego filmu. Termin jest stały i ustalony, a jego przekroczenie zamyka drogę do opracowania pytania związanego z tym właśnie filmem - pozostaje on jednak dostępny do recenzji zaliczającej ewentualną nieobecność. Jeśli zajęcia nie odbywają się - termin to nadal dwa tygodnie po projekcji. Za każdą pracę można zdobyć 5 punktów. Oceniane będą zarówno forma jak i treść. Maksymalna ilość uzyskanych punktów na przestrzeni zajęć to zatem 2 x 5 = 10 punktów. Po wypełnieniu warunków dotyczących obecności na tej podstawie wystawiona zostanie ocena końcowa.

UWAGA UWAGA! OTO JEDYNY ADRES DO WYSYŁKI WSZYSTKICH PRAC:

akademiafilmudokumentalnego@gmail.com

12 października 2016

Pięć rozbitych kamer

5 Broken Cameras

reż. Emad Burnat, Guy Davidi, Palestyna/Francja/Izrael/Holandia, 2011

Emad mieszka w Bil’in, na zachód od miasta Ramallah, na Zachodnim Brzegu. Pierwszą kamerą zarejestrował jak izraelskie buldożery w 2005 roku najechały na wioskę i wyrwały oliwne drzewka z ziemi. W tym miejscu powstał mur oddzielający izraelskie miasta od Palestyńczyków. W początkowych dniach oporu przeciwko izraelskim osadnikom i obecnym wszędzie izraelskim żołnierzom urodził się syn Emada – Gibreel. Emad dokumentował pierwsze lata życia chłopca w cieniu protestów palestyńskich rolników i wspierających ich aktywistów z całego świata (także z Izraela), przeciwko rozrastającym się osiedlom i stawianym ogrodzeniom. Rejestrował codzienność akcji protestacyjnych, w których uczestniczą również dzieci, a w których zarazem giną bądź zostają ranni mieszkańcy Bil’in. Rosnącą brutalność konfliktu symbolizują kolejne kamery, rozbite przez kule i granaty izraelskiej armii. Film dokumentuje zdarzenia z historii izraelsko-palestyńskiego konfliktu, będąc zarazem bardzo osobistą wypowiedzią na temat walki palestyńskiej wioski przeciwko przemocy i opresji.

PYTANIE: Czy wszyscy jesteśmy dokumentalistami? Jak rozumiesz to zdanie w kontekście filmu i nie tylko.

19 października 2016

Armadillo – Wojna jest w nas

Armadillo

reż. Janus Metz, Dania 2010

Armadillo to nazwa wojskowej bazy operacyjnej, zlokalizowanej w prowincji Helmand w południowym Afganistanie. Stacjonuje w niej zazwyczaj około 170 brytyjskich i duńskich żołnierzy. Są wśród nich młodzi ludzie, traktujący wyjazd wojnę niczym przygodę, test lub wyzwanie, któremu nie da się oprzeć. Jednak w trakcie półrocznego pobytu w bazie zarówno ich osobowość, jak i charakter ulegają gwałtownej zmianie. „Armadillo – Wojna jest w nas” to próba szczerego i bardzo prawdziwego pokazania wojny w Afganistanie na przykładzie dokumentalnego obrazu, zbliżonego formą do fabularnego filmu wojennego. Film wzbudził od razu ogromne kontrowersje, nie tylko na festiwalu w Cannes, lecz również w samej Danii, gdzie wywołał polityczną debatę na temat zasad pokojowego stacjonowania wojsk.

PYTANIE: Polski podtytuł („Wojna jest w nas”) a ostatnia sekwencja montażowa filmu. Zinterpretuj i przedstaw swoją opinię.

26 października 2016

Podejrzany: Ai WeiWei

Ai WeiWei The Fake Case

reż. Andreas Johnsen, Chiny/Dania/Wielka Brytania,

Chiński artysta, architekt i kurator Ai Weiwei to znaczący głos chińskiej opozycji, od lat aktywnie krytykujący władze w Chinach i walczący o prawa człowieka. Współtwórca wielu konceptualnych instalacji, w tym słynnej ekspozycji Sunflower Seeds w Tate Modern, Stadionu Narodowego w Pekinie oraz rzeźby w Parku Rzeźby na warszawskim Bródnie. W kwietniu 2011 roku został aresztowany przez władze chińskie, a następnie przez 81 dni przetrzymywany w nieznanym miejscu i przesłuchiwany w sprawie rzekomego przestępstwa gospodarczego, unikania płacenia podatków, a także bigamii i rozpowszechniania pornografii w internecie. Po rzekomym przyznaniu się do winy, Ai Weiwei został zwolniony z więzienia za kaucją, pod warunkiem, że nie będzie wypowiadał się publicznie i nie opuści Pekinu.W filmie widzimy zarówno jego życie prywatne w domowym areszcie z żoną i synem, o których losy obawia się coraz bardziej, jak również usilną próbę ponownego wejścia w rolę zaangażowanego aktywisty. Nie jest to łatwe zadanie, bo po wyjściu z więzienia Ai Weiwei nie tylko cierpi na bezsenność i zaniki pamięci, lecz musi również odnaleźć się pomiędzy życiem rodzinnym a nieustannym zainteresowaniem mediów i świata sztuki.

PYTANIE: "Popularność w słusznej sprawie? Wykorzystanie medialnego wizerunku w celach politycznych: opinie, przykłady, kontrowersje."

2 listopada 2016

Sól ziemi

reż. Juliano Ribeiro Salgado, Wim Wenders, Brazylia/Francja/Włochy, 2014

Kariera wybitnego niemieckiego reżysera, Wima Wendersa, jest w niektórych punktach zbieżna ze ścieżką twórczą Wernera Herzoga. Obaj w latach siedemdziesiątych tworzyli nurt kina określany jako „nowy film niemiecki”, obaj są przedstawicielami post-nowofalowego kina autorskiego. Ich filmy stanowiły często niespieszną obserwację ludzi samotnych, zdystansowanych, sytuujących samych siebie na pograniczach współczesnego świata. Wreszcie, obaj zainteresowali się na pewnym etapie kinem dokumentalnym, które jednak, w ich wykonaniu, zachowuje specyfikę ich autorskiego podejścia. To filmy, które mają, za pomocą kamery, odkrywać rzeczywistość – często tę, która umyka nam w codziennym spojrzeniu. „Sól tej ziemi” to historia wybitnego brazylijskiego fotografa Sebastiao Salgado, ukazana przez Wendersa we współpracy z synem Salgado, Julianem. Film to także medytacja nad obrazami i ich znaczeniem – dobrze znana fanom twórczości Wendersa, a zarazem fascynująca dla miłośników fotografii i ponownie – w toku tego kursu – stawiająca pytania o sens fotografii cierpienia i o pracę współczesnego reportera.

PYTANIE: ŻADNE SPOJRZENIE NIE JEST NIEWINNE. Odnieś myśl Susan Sontag do tematyki filmu Wendersa.

16 listopada 2016

Śmierć człowieka pracy

Workingman's Death

reż. Michael Glawogger, Austria, Niemcy 2005

Nie ma już człowieka pracy. Pozostał robotnik – ktoś gorszy, ktoś, komu się nie udało. Ktoś, komu praca nie daje godności, lecz ją odbiera. Przyzwyczajeni do wygodnego życia, coraz częściej zapominamy, jak ciężką pracę może wykonywać człowiek. Ukraina, Indonezja, Nigeria, Pakistan, Chiny – „Śmierć człowieka pracy” to pięć portretów ciężkiej fizycznej pracy, w zmechanizowanym świecie XXI wieku coraz mniej widocznej. Rezygnując z odautorskiego komentarza reżyser „Śmierci człowieka pracy” w wysmakowanych obrazach (zdjęcia Wolfganga Thalera) rejestruje nieludzki wysiłek współczesnych zapomnianych bohaterów. Niezwykłe zdjęcia oraz muzyka (autorstwa Johna Zorna) sprawiają, że film ten to monumentalne, nasycone emocjami dzieło.

PYTANIE: Gdzie we współczesnej kulturze polskiej jest człowiek pracy? Opisz i uzasadnij przykład

23 listopada 2016

„Czy Noam Chomsky jest wysoki czy szczęśliwy?”

reż. Michel Gondry, Francja 2013, 88 min.

Twórcą tego wciągającego, zabawnego i bardzo ciekawego filmu jest Michel Gondry – światowej sławy reżyser, autor m.in. filmów fabularnych „Zakochany bez pamięci” (2004) i „Jak we śnie” (2006), eksplorujących oniryczne światy umysłu i ich relacje ze zdroworozsądkową, codzienną rzeczywistością. W „Czy Noam Chomsky jest wysoki czy szczęśliwy” Gondry spotyka się z Noamem Chomskym, amerykańskim lingwistą, który zrewolucjonizował wcześniejsze sposoby myślenia o naturze języka i procesie jego nabywania, a przez „The New York Times” uznany został za najważniejszego żyjącego intelektualistę naszych czasów. Efektem jest film dokumentalny oparty w przeważającej mierze na animacji, zaskakująca filmowa fuzja obrazów i idei. Czy można, za pomocą filmu rysunkowego wyjaśnić zawiłości gramatyki transformacyjno-generatywnej? Czy można przekazać fascynację drugim człowiekiem i jego intelektualnymi dokonaniami? Michel Gondry bada ludzki umysł, każąc nam, zgodnie z ideami Chomsky’ego, kwestionować dotychczasową wiedzę i przekonania dotyczące uczenia się, języka i opisywanego przez niego świata; zarazem zaś eksperymentuje z filmowymi środkami wyrazu.

PYTANIE: Film-wykład? Wykład-film? Jak oceniasz potencjał akademicki kina dokumentalnego w kontekście filmu Michela Gondry'ego?

7 grudnia 2016

„Brakujące zdjęcie”

Reżyser filmu Rithy Panh od lat śledzi i dokumentuje okrucieństwa popełnione przez Czerwonych Khmerów. Za ich czasów przeżył dzieciństwo, przebywał w obozie koncentracyjnym i stracił niemal całą rodzinę. Tym razem postanowił odnaleźć dokumentujące traumatyczne dla siebie zdarzenia zdjęcia, które Khmerowie pozostawili po sobie w latach 1975-1979. Szukał ich w starych archiwach, dokumentach, a nawet na kambodżańskich wsiach. Niestety nie zachowały się żadne z nich. Zamiast zaginionych zdjęć, Panh postanowił wykorzystać w filmie własne rekonstrukcje miejsc, w których kiedyś przebywał i osób, które znał. Wykonane przez niego gliniane figurki ustawione na tle krajobrazu ożywają na ekranie niczym prawdziwi ludzie i silnie oddziałują na wyobraźnię. Ci niemi świadkowe traumatycznych dla reżysera zdarzeń tworzą ciche obrazy śmierci, będącej symbolem dyktatury Pol Pota. Pomagają zrekonstruować indywidualną i zbiorową pamięć o zbrodniach popełnionych w tamtych czasach i w niezwykle wstrząsający sposób dopowiadają tragiczną historię Kambodży. Panh wykorzystał również fragmenty propagandowych filmów z okresu dyktatury Pol Pota, które silnie kontrastują z wykonanymi przez niego rekonstrukcjami zdarzeń. Dzięki temu powstał nie tylko wstrząsający film dokumentalny o kambodżańskiej historii, lecz również monumentalny jej pomnik, łączący w sobie lament i ból po traumatycznych dla reżysera przeżyciach.

PYTANIE: Realizujesz film dokumentalny o wydarzeniu z historii lub własnej przeszłości. Jakiej formy wizualnej użyjesz, by uzupełnić brakujące obrazy? Dlaczego?

14 grudnia 2016

„Kucharze historii”

reż. Péter Kerekes, Słowacja/Czechy/Austria 2009, 88 min.

Zagotować, usmażyć, pokroić, posiekać, poćwiartować, wypatroszyć – zaskakujące jak język kuchni przypomina niekiedy określenia z pola walki. Właśnie kuchnię i wojnę w nieoczekiwany sposób łączy film „Kucharze historii”. Możemy się przekonać, jak bardzo niedoceniana jest rola tych, którzy zajmują na scenie wojny miejsca daleko w tyle, choć mają poważne zadanie: napełnić ogromny brzuch armii. Bohaterami filmu „Kucharze historii” są wojskowi kucharze – dla nich nie ma raczej miejsca w podręcznikach historii. Okazuje się, że kuchnie polowe odgrywają w czasie wojen nie mniejszą rolę niż czołgi i karabiny, a zaspokajanie apetytów żołnierzy może mieć przemożny wpływ na losy świata. Bo jak mówi jedna z bohaterek filmu „Dobrze najedzeni żołnierze wysadzają innych w powietrze o wiele lepiej niż zwykle”.

PYTANIE: Przenieśmy się do roku 2050. Z jakiej innej niecodziennej perspektywy opowiedziałbyś o życiu w Polsce 2016?

21 grudnia 2016

„Prywatny wszechświat”

reż. Helena Třeštíková, Czechy 2012, 83 min.

Petr Kettner i Jana Pfefferova pobrali się w 1974 roku i zamieszkali razem z dwiema babciami w niewielkim jednopokojowym mieszkaniu w Pradze. Rok po ślubie na świat przyszedł ich pierwszy syn – Honza. To właśnie skłoniło Petra do rozpoczęcia dokumentacji ich rodzinnego życia i czasów, w których przyszło im funkcjonować. Robił to w formie pisanego i kręconego kamerą dziennika. Film wykorzystuje te nagrania, stając się tym samym próbą „uchwycenia” czasu zarówno w wymiarze jednostkowym, jak i społeczno-politycznym. Film cechuje też doskonała spójność narracyjna, pomimo wykorzystania różnych formatów nagrań archiwalnych. Ironicznym dopełnieniem okazują się klipy z muzyką Karela Gotta, które pozwalają od innej strony spojrzeć na wielobarwny i fascynujący portret społeczno-politycznych zmian czeskiego społeczeństwa.

PYTANIE: Nagrania, notatki i wigilijne gadki - jak się rodzą i ewoluują rodzinne opowieści?

11 stycznia 2017

„Cudze listy”

reż. Maciej Drygas, Polska 2010, 56 min

Służby bezpieczeństwa PRL kontrolowały rocznie kilkadziesiąt milionów listów. Codziennie wyspecjalizowane komórki zajmowały się odklejaniem kopert, czytaniem i analizą prywatnej korespondencji, dzięki czemu powstawały raporty o nastrojach społecznych. Cudze listy pisane przez okres całego PRL: intymne, pełne bólu i rozpaczy, ale i te z pogróżkami na władzę, i również te – bardziej pragmatyczne, żeby coś załatwić, stały się tkanką do zbudowania przejmującego portretu wewnętrznego Polaków w PRL. Film w całości złożony jest z unikalnych materiałów archiwalnych.

PYTANIE: Film dokumentalny o PRL. Pamięć o historii w kontekście filmów M. Drygasa.

11 stycznia 2017

„Usłyszcie mój krzyk”

reż. Maciej Drygas, Polska 1991, 46 min.

8 września 1968 roku podczas dożynek na Stadionie Dziesięciolecia na znak protestu „przeciw tyranii kłamstwa, ogarniającego świat”, podpalił się 60-letni Ryszard Siwiec z Przemyśla. Jego ofiara nie została zauważona przez publiczność na trybunach. W Archiwum WFD zachował się siedmiosekundowy skrawek taśmy, na którym operator utrwalił tragiczne wydarzenie. W filmie wykorzystano fragmenty autentycznego nagrania zarejestrowanego przez Ryszarda Siwca na dwa dni przed samospaleniem, a także ujęcie płonącego Ryszarda Siwca utrwalone przez operatora PKF Zbigniewa Skoczka. Nazwisko Siwca nie znalazło się na pierwszych stronach polskich ani zachodnich gazet. Przez wiele miesięcy milczała również rozgłośnia Wolnej Europy. Kiedy ponad pół roku później na placu Vaclava w Pradze samospalenia dokonał Jan Palach, świat był wstrząśnięty. Opinia publiczna dowiedziała się również o podobnym proteście Litwina Romasa Kalanty. Z dokumentów i wypowiedzi wyłania się portret Ryszarda Siwca jako człowieka honoru, niegodzącego się na kompromisy, którego okrutna śmierć miała być protestem przeciwko panującemu systemowi.

PYTANIE: Film dokumentalny o PRL. Pamięć o historii w kontekście filmów M. Drygasa.

18 stycznia 2017

„Scena zbrodni”

reż. Joshua Oppenheimer, Anonymous, Christine Cynn, Dania/Norwegia/Wielka Brytania 2012, 115 min

Joshua Oppenheimer prezentuje efekty siedmiu lat spędzonych z „emerytowanymi” dowódcami brygad śmierci w Indonezji. W efekcie powstał jeden z najważniejszych i najbardziej wstrząsających obrazów dokumentalnych ostatnich lat, który łączy w sobie cechy gangsterskiego dramatu, kiczowatego melodramatu i surrealistycznego dramatu psychologicznego. W ciągu 12 miesięcy od puczu wojskowego w Indonezji, który miał miejsce w 1965 roku, reżimowe organizacje paramilitarne Panczaszila zamordowały ponad milion ludzi. Wystarczyło podejrzenie o sprzyjanie komunistom. Te niewiarygodne zbrodnie pozostały bez kary. Dziś sprawcy są uprzywilejowanymi obywatelami, a oddziały paramilitarne owiane są legendą walki o demokrację. Członkowie brygad śmierci z dumą opowiadają o swojej „walce” i demonstrują efektywne metody mordowania. Przed puczem byli tzw. konikami i nielegalnie sprzedawali pod kinami bilety na oblegane amerykańskie filmy. Uważają się za „wolnych ludzi”, bo tak tłumaczą sobie słowo „gangsterzy”. W swojej „wyzwoleńczej” działalności wzorowali się – jak twierdzą – na najlepszych amerykańskich filmach, choć nam ich praktyki kojarzą się z dokonaniami morderców i szmalcowników. Jeśli podejrzany nie mógł się wykupić – był natychmiast mordowany. Chudy Anwar Congo i gruby Herman Koto są zaszczyceni, gdy reżyser proponuje im filmowe odtworzenie dokonywanych zbrodni. Z wigorem załatwiają aktorów, dekorację, kostiumy i dyskutują o możliwych scenariuszach rekonstrukcji. Uznają siebie za filmowe gwiazdy, które pokażą światu prawdziwych indonezyjskich „wolnych obywateli”. Praca przy filmie wywołuje jednak nieoczekiwany efekt. Bohaterowie zaczynają zastanawiać się nad tym, co zrobili. Tylko niektórzy z nich odczuwają jednak skruchę. Rekonstrukcja makabrycznych zdarzeń z przeszłości okazuje się w efekcie dla morderców bardziej realna niż ich prawdziwe czyny. Być może z tego powodu Werner Herzog uznał ten film za najbardziej surrealistyczny i przerażający dokumentalny obraz ostatniej dekady.

PYTANIE: Czy i jak kino może zmieniać rzeczywistość? Rozważ w kontekście filmu Oppenheimera i przywołaj przykłady.

25 stycznia 2017

„Spotkania na krańcach świata”

reż. Werner Herzog, Wielka Brytania 2007, 99 min

Antarktyda w filmie Herzoga znajduje nowy wymiar i znaczenie. Południowe krańce naszego świata są magnesem zarówno dla wybitnych naukowców, jak i dla wszystkich, którym nie jest po drodze ze współczesną cywilizacją. Poznajemy zoologów, wulkanologów i fizyków, ale także hydraulika wywodzącego się z królewskiej rodziny Azteków czy filozofa pracującego jako operator koparki. W Mc Murdo, głównej bazie naukowej, która przypomina miasteczko górnicze, nadal stoi dom zbudowany w 1901 roku przez pierwszych zdobywców Antarktydy, Scotta i Shackletona. Herzog pokazuje materiały archiwalne, nadając drugi wymiar oglądanej teraźniejszości. Sposób przedstawiania przyrody Bieguna Południowego i łączenie go ze specyficzną ścieżką dźwiękową dają poczucie zbliżania się do tajemnicy. Na początku filmu dowiadujemy się, że nie będzie to kolejny film o pingwinach. Jednak pewien zagubiony pingwin odciśnie na nim swoje piętno…

PYTANIE: Wyobraź sobie, że możesz zapropoonować Wernerowi Herzogowi wspólną wyprawę w celu nakręcenia filmu dokumentlanego.Dokąd? Dlaczego to miejsce mogłoby być dla niego interesujące?

LEKTURY ZALECANE

Sheila Curran Bernard, Film dokumentalny: Kreatywne opowiadanie, Warszawa 2011
David Bordwell, Kristin Thompson, Film Art. Sztuka Filmowa. Wprowadzenie, Warszawa 2010, rozdz. Film dokumentalny
Klucze do rzeczywistości: Szkice i rozmowy o polskim filmie dokumentalnym po roku 1989, red. Małgorzata Hendrykowska, Poznań 2005
Mirosław Przylipiak, Poetyka kina dokumentalnego, Gdańsk 2000
Lidia Zonn, O montażu w filmie dokumentalnym, Warszawa 1986

LEKTURY DODATKOWE

Jacek Bławut, Bohater w filmie dokumentalnym, Łódź 2010
Stella Bruzzi, New Documentary: A Critical Introduction, London 2000
Dokument filmowy i telewizyjny, red. Maciej Szczurowski, Toruń 2004
Ian Grant, Cameramen at war, Cambridge 1980
Herzog. Przewodnik Krytyki Politycznej, red. Agnieszka Wiśniewska, Julian Kutyła, Warszawa 2010
Mikołaj Jazdon, Kino dokumentalne Kazimierza Karabasza, Poznań 2009
Kazimierz Karabasz, Bez fikcji: Z notatek filmowego dokumentalisty, Warszawa 1985
Aaron Kerner, Film and the Holocaust: New Perspectives on Dramas, Documentaries, and Experimental Films, New York 2011
Andrzej Kołodyński, Tropami filmowej prawdy, Warszawa 1981
Klucze do rzeczywistości: Szkice i rozmowy o polskim filmie dokumentalnym po roku 1989, red. Małgorzata Hendrykowska, Poznań 2005
Stephen Mamber, Cinema verite in America: Studies in uncontrolled documentary, Cambridge 1974
Polskie kino dokumentalne 1989–2009: Historia polityczna, red. Agnieszka Wiśniewska, Warszawa 2011
Mirosław Przylipiak, Kino bezpośrednie 1960–1963, Gdańsk 2007
Mirosław Przylipiak, Poetyka kina dokumentalnego, Gdańsk 2000
Mirosława Salska-Kaca, Człowiek, słowo, świat w filmie dokumentalnym, Łódź 1995
Mirosława Salska-Kaca, Film dokumentalny w Niemczech Zachodnich po 1960, Łódź 1989
Mirosława Salska-Kaca, Słowo w filmie dokumentalnym: Z problemów semantycznych wypowiedzi słownej w filmie, Łódź 1992
Dave Saunders, Direct cinema: Observational documentary and the politics of the sixties, London 2007
Bronisława Stolarska, Polski film dokumentalny 1945–1980, Łódź 1983
Bronisława Stolarska, „Usłyszcie mój krzyk…” – o filmie Macieja Drygasa [w:] Między słowem a obrazem, red. Małgorzata Jakubowska, Tomasz Kłys, Bronisława Stolarska, Kraków 2005
Paul Ward, Documentary: The Margins of Reality, London 2005
Werner Herzog, red. Peter C. Seel, Bogusław Zmudziński, Kraków 1994
Lidia Zonn, O montażu w filmie dokumentalnym, Warszawa 1986
Kamila Żyto, Mezalians. Co stało się z dokumentem w ponowoczesnym świecie? [w:] (Nie)obecne granice: Szkice o obliczach transgresji, red. Katarzyna Kuropatwa, Dagmara Rode, Kraków 2003

Program przygotowały:

dr Paulina Kwiatkowska, Instytut Kultury Polskiej Uniwersytetu Warszawskiego,

dr Matylda Szewczyk, Instytut Kultury Polskiej Uniwersytetu Warszawskiego.